Fragment Katten Feuilleton

Lotje en Loedertje hebben inmiddels besloten dat ze bij ons wonen.

Helaas, was één gezinslid, de vader, het daarmee niet eens. ‘Weg met die dingen’.

Dus, in het vervolgcontact met Paula, de mevrouw van Amivedi, die de poesjes als gevonden huisdieren op internet had geplaatst, afgesproken dat we de poesjes nog een week zouden verzorgen. Er was al een meneer die belangstelling had, en anders zouden ze maandag aanstaande opgehaald worden met de dierenambulance. Gevonden poesjes moeten twee weken op internet gestaan hebben, alvorens ze naar een nieuwe eigenaar mogen gaan.

Na dit telefoongesprek liep het bij ons in huis helemaal mis. Mijn dochter huilen, huilen.

‘En als die meneer komt, ga ik mee met die meneer. Als jullie de katjes wegdoen, ga ik ook weg’. De jongens vonden het ook “belachelijk.” ‘De katten zijn nu eenmaal hier, dus kunnen ze hier wel blijven.’

Ik heb meteen de volgende morgen weer gebeld met het verzoek of we er nog even over mochten denken. Paula hoorde de situatie zo eens aan en antwoordde dat de kinderen de vader altijd om krijgen. Bovendien gaan de katjes vanzelf lekker zitten bij die persoon die ze niet moet. Dus dat zou wel goed komen. Geen bericht van onze kant zou betekenen dat wij zelf vanaf komende maandag de nieuwe eigenaar zouden zijn.

Het weekend kwam. Nu moesten we beslissen. Er zijn namelijk nogal wat consequenties aan verbonden: ontwormen, ontvlooien, inentingen (zijn die eigenlijk wel nodig?), sterilisaties. Hebben we dat er allemaal voor over?

Uiteindelijk sprak mijn echtgenoot de bevrijdende woorden: ‘Er is geen weg meer terug’ en zo zijn het onze katjes geworden. 

Proudly powered by WordPress | Theme: Baskerville 2 by Anders Noren.

Up ↑